martes, 26 de agosto de 2008

así é

Voltei a Barcelona, fará cousa de 4 días despois de estar unha semaniña entre Abrence, Moreda e Monforte. O tempo foi algo inestable e impropio do mes de agosto. A xente decente, pasable outra moi mediocre e irritante. Para min nada foi igual e non quero poñerme melodramática. Notei a ausencia de certa persoa que se pasea polas rúas de Nova Iork como si tal cousa. Xa sabía que te botaría de menos, pero aínda me decatei máis o estar rodeada de persoas que ti coñeces e non verte a ti por alí. Xa sabes como é a xente de retorcida, se ve que botar de menos a alguén e sinal de estar super enamorada ou algo polo estilo. A min tanto me ten, con isto que escribo só pretendo que te decates do importante que eres para min e dame igual que a nosa ideoloxía política ou calquera outra cousa sexa diferente, xa sabes cal é o motivo polo que digo isto. O que eu sinto por ti está por riba de todo iso. Es un gran amigo, Jurjo.

Un biquiño ben grande,
Shonia

martes, 5 de agosto de 2008

Rapeiro en Nova Iork



O Jurjo vaise a Nova Iork a pesar de que sabe perfectamente que non hai nada como Monforte de Lemos. Nin Pekín, nin Roma, nin Londres, nin Berlín. Que Monforte é Monforte. Acórdate de volver..

Boa viaxe..




Federico García Lorca - Poeta en Nueva York

Debajo de las multiplicaciones hay una gota de sangre de pato.

Debajo de las divisiones hay una gota de sangre de marinera.

Debajo de las sumas, un rio de sangre tierna;

un rio que viene cantando

por los dormitorios de los arrabales,

y es plata, cemento o brisa

en el alba mentida de New York.

Existen las montañas, lo sé.

Y los anteojos para la sabiduria,

lo sé. Pero yo no he venido a ver el cielo.

He venido para ver la turbia sangre,

la sangre que lleva màquinas a las cataratas

y el espíritu a la lengua de la cobra.

Todos los dias se matan en New York

cuatro millones de patos,

cinco millones de cerdos,

dos mil palomas para el gusto de los agonizantes,

un millón de vacas,

un millón de corderos

y dos millones de gallos,

que dejan los cielos hechos añicos.

[...]





Saúdos